Plamen Lubenov: Δεν έχω πόδια, αλλά χορεύω

Πίνακας περιεχομένων:

Plamen Lubenov: Δεν έχω πόδια, αλλά χορεύω
Plamen Lubenov: Δεν έχω πόδια, αλλά χορεύω
Anonim

Ο Plamen Lyubenov είναι μόλις 20 ετών από τη Βάρνα. Ωστόσο, είναι πολύ διαφορετικός από όλους τους άλλους νέους της ηλικίας του στο ότι είναι ένας σπουδαίος λεγόμενος χορός. χορός δρόμου, παρόλο που γεννήθηκε χωρίς πόδια και χρειάζεται αναπηρικό καροτσάκι για να κυκλοφορεί. Ο Πλάμεν είναι επίσης ξεχωριστός γιατί πρόσφατα κέρδισε την παράσταση «Η Βουλγαρία ψάχνει για ταλέντο».

Η ζωή του δεν ήταν καθόλου εύκολη, αλλά προτιμά να κοιτάζει μπροστά, να είναι χαρούμενος και να απολαμβάνει κάθε μέρα και να εμπνέει κουράγιο και ελπίδα με αυτό που κάνει σε όλα τα άτομα με αναπηρία. Εκτός από τη σωματική αναπηρία με την οποία γεννήθηκε, ο Πλάμεν εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του και μεγάλωσε σε σπίτια για παιδιά που μεγάλωναν χωρίς γονική μέριμνα. Ωστόσο, αυτή η δοκιμασία ζωής τον έκανε μόνο πιο δυνατό και πιο μαχητικό. Αυτά μοιράστηκε ο Plamen για τον εαυτό του και τη ζωή του σε μια συνέντευξη για το MyClinic.

Plamene, περίμενες, πίστευες ότι θα κερδίσεις την παράσταση "Η Βουλγαρία ψάχνει για ταλέντο";

- Περίμενα ότι θα έφτανα κάπου, αλλά δεν πίστευα ότι θα κερδίσω. Η αίσθηση του να είσαι πρώτος είναι cool. Δεν δείχνω ότι είμαι χαρούμενος, αλλά τα βιώνω όλα εσωτερικά. Είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Ο τελευταίος μου χορός δεν ήταν ο καλύτερος, δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτόν γενικά, αλλά χαίρομαι που ο κόσμος εκτίμησε και τις δύο πρώτες μου παραστάσεις.

Τι θα κάνετε με τα 60.000 BGN που κέρδισαν από την παράσταση;

- Θέλω να φτιάξω μια σχολή για ολοκληρωμένους χορούς - για άτομα με και χωρίς αναπηρία να χορεύουν και να δημιουργούν μαζί. Το σχολείο θα είναι στη Βάρνα, αυτή τη στιγμή ψάχνω για ένα μέρος, μου άρεσε μια αίθουσα. Στην αρχή θα ηγούμαι της προπόνησης. Επίσης, θα δουλέψω σε διάφορα έργα, έχω υπέροχες ιδέες. Μπορεί να έρθει κάποιος από το εξωτερικό να μας δείξει κάτι, γιατί δεν έχει νόημα να βρούμε το ζεστό νερό, αφού είναι ήδη γεγονός.

Πόσο καιρό χορεύετε;

- Χορεύω ερασιτεχνικά από μικρός. Έχω επίσης ασχοληθεί με πολλά αθλήματα - τρέξιμο, άρση βαρών, μπάντμιντον, σφαιροβολία, γήπεδο τένις, μπάσκετ. Ασχολούμαι με το street dancing περίπου 5 χρόνια και τα τελευταία 2 χρόνια κοιτάζω τα πράγματα πιο επαγγελματικά. Ο χορός είναι η αγαπημένη μου δραστηριότητα και χόμπι - είναι τα πάντα για μένα. Πηγαίνω σε διαγωνισμούς αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω κερδίσει ακόμα την πρώτη θέση.

Είναι δύσκολο να χορεύεις με αναπηρικό καροτσάκι;

- Δεν είναι κάτι καινούργιο για μένα, καθώς γεννήθηκα χωρίς πόδι, με αυτή την αναπηρία. Ίσως γι' αυτό κάνω τα πράγματα τόσο ελαφρά, μοιάζω με φτερό. Μπορώ να χορέψω χωρίς αναπηρικό καροτσάκι, το είδαν όλοι στην παράσταση. Αυτό είναι που οι άνθρωποι είναι πιο περίεργοι. Στο σπίτι τα καταφέρνω χωρίς καρότσι, σέρνομαι και σέρνομαι.

Νιώθεις ζημιά από τη μοίρα;

- Όχι, δεν νιώθω κακό. Ο καθένας έχει τα κόμπλεξ του, το ίδιο κι εγώ, αλλά σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους

αισθάνομαι πολύ καλά,

Δεν νομίζω ότι έχω κάποια αναπηρία, κυκλοφορώ, μπορώ να κάνω τα περισσότερα πράγματα που κάνουν οι υγιείς άνθρωποι. Τα πάω καλά, είμαι εντελώς ανεξάρτητος σωματικά - ίσως επειδή γεννήθηκα έτσι.

Και γιατί γεννηθήκατε χωρίς πόδια - έχετε κάποια γενετική ασθένεια;

- Δεν έχω ιδέα ποια είναι η ασθένειά μου, ούτε καν με νοιάζει. Δεν θέλω να ξέρω ποια είναι η ασθένειά μου καθώς μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Δεν με νοιάζει τι δεν μπορώ να κάνω, αλλά τι μπορώ!

Τι ήθελες να δείξεις με τη συμμετοχή σου στο "Η Βουλγαρία ψάχνει για ταλέντο";

- Πολλά πράγματα ήθελα να δείξω. Για παράδειγμα, να κάνουμε όλους τους ανθρώπους να χαμογελούν περισσότερο, όχι μόνο εκείνους με αναπηρίες. Ειδικά για τα άτομα με αναπηρία, το μήνυμά μου ήταν να νιώθουν δυνατοί, να κάνουν αυτό που θέλουν και μπορούν. Και στα άτομα χωρίς αναπηρία ήθελα να πω μέσα από αυτή τη συμμετοχή μου να είναι πιο καλοπροαίρετοι, να μην έχουν προκαταλήψεις, απλά να είναι Άνθρωποι.

Πριν από τη συμμετοχή μου στο "Η Βουλγαρία ψάχνει για ταλέντο", πιθανότατα πολλοί άνθρωποι με θεωρούσαν έναν άνθρωπο που δεν μπορεί χωρίς το αναπηρικό του αμαξίδιο και έχει αναπηρία.

Αλλά τώρα, βλέποντας τις ικανότητές μου, κατά κάποιο τρόπο τις έχω αλλάξει λίγο πολύ. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό.

Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα καθόλου να συμμετάσχω σε αυτή την παράσταση. Αλλά όταν σκέφτηκα πόσα πράγματα μπορούσα να κάνω, συνειδητοποίησα ότι το μέρος όπου μπορούσαν να συμβούν ήταν ακριβώς εκεί. Είχα χάσει ακόμη και την ημερομηνία κάστινγκ στη Βάρνα, αλλά ένας φίλος με οδήγησε στο Μπουργκάς. Πήγα στο κάστινγκ, εγκρίθηκα να συμμετάσχω στο σόου και κέρδισα.

Μερικές φορές ένα άτομο χρειάζεται να δει ένα παράδειγμα για να βρει δύναμη στον εαυτό του. Έχω δει πολλές φορές τέτοια παραδείγματα στον Ιστό που με εμπνέουν.

Λείπει κάτι στη ζωή σας;

- Δεν μου λείπει τίποτα βασικά. Σε όλους κάτι λείπει στη ζωή, αλλά δεν πρέπει να παραπονιόμαστε. Έχω συνηθίσει να κερδίζω τα πάντα μόνος μου - είτε είναι εμπιστοσύνη, χρήματα ή οτιδήποτε άλλο.

Εργάστηκα για περίπου 6 μήνες ως ταμίας

σε ένα κατάστημα 24/7. Είναι τρομερά δύσκολο να βρεις δουλειά, ειδικά όταν είσαι ανάπηρος.

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνει το κράτος για τα άτομα με αναπηρία;

- Για μένα, η κίνηση στους δρόμους δεν είναι πρόβλημα, μπορώ να ανέβω σε οποιοδήποτε πεζοδρόμιο. Αλλά κάποια στιγμή λέω στον εαυτό μου: καλά, μπορείς, αλλά τι γίνεται με αυτούς που δεν μπορούν. Μπορώ να πηδήξω στα πεζοδρόμια, αλλά είμαι εξαίρεση. Ξέρω ότι υπάρχουν άτομα με αναπηρία που σχεδόν δεν βγαίνουν από τα σπίτια τους.

Πρέπει να έχουμε ένα πιο προσιτό περιβάλλον εάν θέλουμε να συμβούν πράγματα. Μια αερογέφυρα δεν θα βοηθήσει μόνο ένα άτομο με αναπηρία. Θα είναι χρήσιμο σε μητέρες με καρότσι, σε ηλικιωμένους, σε ποδηλάτες. Κατά τη γνώμη μου, το κύριο πράγμα που πρέπει να γίνει για τα άτομα με αναπηρία στη χώρα μας είναι να έχουμε ένα πιο προσιτό περιβάλλον.

Δεν νομίζω ότι το κράτος πρέπει να φροντίζει ιδιαίτερα τα άτομα με αναπηρία. Αυτό θα τους χαλαρώσει, θα νομίζουν ότι τους οφείλουν όλοι. Είμαι της άποψης ότι ο καθένας πρέπει να κερδίζει για τον εαυτό του αυτό που χρειάζεται και να παλεύει. Ίσως είναι ωραίο να παρέχεις υποστήριξη σε άτομα με αναπηρία, αλλά όχι φροντίδα. Με ενθάρρυναν και φίλοι, πήγα και έδειξα σε τι είμαι καλύτερος. Δούλεψα πολύ σκληρά, ο δρόμος ήταν αρκετά δύσκολος για μένα.

Πώς σας επηρέασε η παραμονή σας στα ορφανοτροφεία;

- Αυτό το homestay δεν ήταν τόσο κακό όσο φαίνεται από έξω. Το χειρότερο ήταν όταν υπήρχαν διακοπές, ρεπό, όταν τα υπόλοιπα παιδιά πήγαιναν στα σπίτια τους και στους γονείς τους, κι εγώ έμεινα εκεί μόνη. Είπα ακόμη και ψέματα σε άλλους ότι οι γονείς μου θα έρθουν να με πάρουν σε μια ώρα. Αλλά στην πραγματικότητα έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Είναι φυσιολογικό όταν είσαι μικρός να σου λείπουν οι γονείς σου.

Τώρα έχω φίλους, δεν μου λείπουν οι γονείς μου. Τους ξέρω, δεν έχω άσχημα συναισθήματα απέναντί τους, αλλά δεν νιώθω την ανάγκη να τους δω, να με στηρίξουν, να ζήσουμε μαζί.

Συνιστάται: